Hepimizin ezberleri var; yerleşik, oturmuş, taş gibi ağır ve sağlam! Ve o ezberler üstüne kurduğumuz alışkanlıklar, sakınılanlar, sarılınanlar… Bütün bu ezberlerin “doğruluğuna” dayanan koskoca bir hayat! Bu ezberleri raylara, onların belirlediği yolda yuvarlanıp gideni de hayatımıza benzetiyorum. Bu rayları döşeyen kim ya da ne? Kendimiz mi? Emin misiniz?
O rayların çoğu aslında çocukluk ve gençliğimizde ailemiz, arkadaşlarımız, öğretmenlerimiz, okuduklarımız, gördüklerimiz ve duyduklarımız tarafından döşeniyor. Zihnimiz neyle çokça meşgul edilmiş, çevremiz tarafından ne özendirilip doğru gösterilmişse onlarla…
Kendi yolunu çizmek diye bir tabir var hani, kaçımız için geçerli bu? Okulumu, mesleğimi kendi seçtim, eşimi kendim seçtim gibi cevaplarla avunmayın, bu kararlardan bahsetmiyorum. Bunları da belirlerken kullandığımız yoldan bahsediyorum.
Peki, yıllarca kendine çizilen yolda ilerlerken rotayı ölçüp biçmiş, yolu sorgulamış, sadece raylara değil ufka bakmış bir kişi sonunda bu yolu beğenmeyip “rayından çıkarsa” ona ne deniyor? Sapıttı! Onunla aynı yolda gidenler der bunu; onu umursadıklarından değil, birilerinin aynı yolda olması trenin doğru yöne gittiği konusunda tatmin verir de ondan!.. Daha ilginci ters istikamete bile gidiyor olsa başka bir yolda olanlar da bu yoldan çıkma halinden rahatsız olur!.. Ne derler? Dönek ya da dönme! Başka başka istikamete gidenlerin herhangi bir istikamettekinin yoldan çıkmasından rahatsız olmalarına sebep aslında yoldan çıkanın “cüret ettiği” yoldan tatmin olmama ve sorgulama eylemidir! O ki asla duyulmaması, yayılmaması, üstüne çullanılıp sindirilmesi ve yapanın damgalanıp tecrit edilmesi gereken bir faaliyettir!..
Sorma, sorgulama, kuşkulanma eylemi zinhar denenmeye, akla bile getirilmeye(!) Varsın yol yanlış olsun, yeter ki sapıttı, döndü denmesin, değil mi ama?!! Hatta yanlış, doğru, yol, istikamet gibi kavramları aklınıza bile getirmeyin, hayatın tadını çıkarın(!) Ne de olsa ömür çok kısa…
