Nicedir gurbetteyim. Nicedir sıla özlemindeyim. Bugün itibariyle tam 31 senedir sılaya hasret yaşıyorum. Beden olarak memleketten uzak kalmak değil, fikren memlekete uzak kalmaktır gurbet benim lügatimde.
Memleket olarak benimsediğim yer de bir toprak parçası değil, bir gönül hülyasıdır. Şehrin sokaklarındaki kaldırım taşları, trafik ışıkları, mabetler, parklar, banklara değil zihinlerdeki genişliğe, gönüllerdeki ferahlığa ve önyargılardaki ölümlere meftunum. İşte benim memleketimin zahiri ve batıni bütün yönleri bu doğrultudadır.
Şayet taşlar, binalar, sokaklar bir anlam taşısa idi algıları, ruhları ve fiziki şartları birbirine benzeyen kişiler aynı reaktif eyleme başvururlardı. Anlaşılan odur ki; önemli olan hissetmekten başka bir şey değildir. Genel olarak algılanan hasret kavramı için fiziki olarak uzakta olmak-yani gurbet ehli olmak-aranırken aynı memlekette-yani sılada-olup da çekilen hasretleri nereye koyacağız? Bununla birlikte, fiziken uzakta olup da hasret damlalarına dokunmamış niceleri vardır. Gurbetin gurbet, sılanın sıla, hasretin de hasret olarak algılanabilmesi için tek geçerli kavram histen başka bir şey değildir.
Özelikle nefes aldığınız ortamlarda düşüncelerinizi anlayamayan insan yığını varsa, fikrettiğiniz bir mevzu sizin yaftalanmanıza ortam hazırlıyorsa ve daha da önemlisi sonuç olarak dışlanıyorsanız gurbetin tam göbeğindesinizdir. Çekilen hasretin dinmesi için zerre kadar bir umudunuz yoksa ölmemek için nefes alıyorsunuz demektir. Sılaya yol alış için şartlar hazır değilse bir de… Yani ortamınızı değiştiremiyorsanız hasretiniz katmerlenecek ve gurbetin pençesinden kurtulamayacaksınız.
Hasreti dindirecek eylem ortam değişikliği olabilecekken hafifletecek eylemler de fikrinize katılmayan ama hoşgörü ile yaklaşan bir kesimin olmasıdır. Bu da umarlı dünyanıza yol almanızı sağlayacaktır. En azından umut tamamen ölüp gömülmemiş olacaktır.
