Beyazın Acı Yüzü

Yirmi birinci yüzyılda yitirdik kimliğimizi

Ülkelerin çağ, insanların altın devrini

Nimetler sel oldu bilemedik kıymetini

Beyaz hülyalarla kandırdık kendimizi

Akıl etmekten yoksun kaldık, göremedik

Verilenle yetindik bu nedir diyemedik

Ateşler yakıldı, yanmadıkça bilemedik

Acılar beyaza büründü, akıl edemedik

Ağlatanlarla güldürenler ortaktı aslında

Yıllarca ağladı Orta Doğu, Asya, Afrika

Acıların gölgesinde güldü eğlendi Avrupa

Barışın, kardeşliğin rengiydi beyaz oysa

Günah keçisi aramak değildir niyetimiz

Utanılası kirli yüzümüz asıl cehaletimiz

Şeytandan fırsat bulursak elbet dirileceğiz

Beyazlara bürünsün gençliğimiz, hayallerimiz

Taraflı tarafsız söndü ocaklar, yıkıldı dağlar

İnsanlar sürüldü, çocuklar öldü, ezildi kadınlar

Değer miydi Allah aşkına ne içindi kirli çıkarlar?

Beyazlara sarıldı, toprak oldu masum insanlar

Baki olanı yaşatmak elbet Yaratanın sırrıdır

Dünyayı çekip çevirmek neyin çabasıdır

Savaşlar, zulümler kirli zihniyetin ispatıdır

Katillerin elinde dalgalanır beyaz bayraklar

Doğu Türkistan’da yıllardır yükselir çığlıklar

Filistin’de mermilerle oynar masum çocuklar

Suriye’de Afrika’da öldürülür çaresiz insanlar

Kefensiz gömülür toprağa bembeyaz umutlar

Dünya denilen köy, oldu küçücük bir mahalle

Acılar büyük, yazıktır duyulmaz hiçbir evde

Vicdan denen mefhum vardır her bedende

Kuma gömülmüş başlar beyaz hülyalar içinde

Dili olan konuştu manalar verdiler renklere

İşine gelmeyen hiç kimse basmadı yaş yere

Toz pembe hayatlar gösterdiler hepimize

Acının, ölümün rengi beyazı giydirdiler bize