Hafta sonu yasaklarının tek güzel yanı olan alış veriş izninde, marketten aldığım birkaç yiyecekle evime doğru ağır adımlarla yürüyordum. Havanın sakin, etrafın tenha olması yanından geçtiğim mezarlık gibi ölüm sessizliğine boğmuştu caddeyi. Sessizliğin verdiği huzur eve giden adımlarımı daha da ağırlaştırırken bir mezara ilişti gözüm. Mezar büyük bir yasın mabedi gibi siyah mermer taşları ile koca mezarlıkta hemen göze çarpıyordu. Merakıma yenik düşüp mezar taşını okumaya başladım.
B.. D..
Doğum tarihi: …
Ölüm tarihi: …
Ruhuna Fatiha!
Hayatının baharında ölen bu kızcağızın hüznü benliğimi tümüyle sarsmışken, acı bir yakarışla bozuldu yaşadığım sessiz matem. Güneşin soğuk ışıklarında kışa yeni hazırlanmış kızıla çalan kürkü ile adeta bir tilkiyi andırıyordu, dikkatli adımlarla yanıma sokuldu. Bir anda dikkatimi mezar taşından kendine çekmeyi başaran bu kedide nerden çıkmıştı?
“ne istiyorsun?” dedim.
Sızlanırcasına,
“Miyavladı!”
O da mı bu kızcağız için hüzünlüydü!
Arkası kesilmeyen acınası bir tizlikle yine;
“Miyav!”
“Miyav!”
“Miyavvvv!”
Sessizliğin tadını çıkarmaya çalışırken nereden çıkıp gelmişti bu huzursuz miyavlamalar. Sessizliği bozan miyavlamaları, temiz hava almama engel olan maske gibi daraltmıştı nefesimi. Gözüm tekrar mezar taşına ilişecek oldu, fırsatı kaçırmadan bacağıma sürtünüp mırıldamaya başladı. Bu sefer dağılan dikkatimi tamamen üstüne çekmeyi başarmıştı!
Kısa süre ne anlatmak istediğini anlamaya çalıştıktan sonra siyah mermerleri aramaya başlamıştı yine gözlerim. Batıl bir inanışa göre mezar taşlarını okumak hafızasını zayıflatırmış insanların ama benim aklım hala o kızcağızdaydı!
Acaba onu aramızdan ayıran hangi illet hastalıktı… yoksa bir kaza mıydı? Yoksa.. yoksa..
Sorular giderek bunaltıyordu zihnimi, neydi bu engel olamadığım merak! Hem bana neydi bundan! İlahi kudret kararını vermiş, melek olmuştu..
Elime sürtünen tüyler kâbusun içerisinde boğulmadan tutup çıkarmıştı benliğimi, teşekkür eder gibi baktığımda gördüm kabarmış postunun altındaki cılız bedenini. Beni boğan düşüncelerimi bir yana bırakıp kedinin sesine tekrar kulak verdiğimde daha da daralan zihnim bacaklarımı yürümesi için kırbaçlamaya başlamıştı, kediyi mezarlığın duvarında, siyah mermerli matemin arkasında bırakıp arkama bakmadan yürüyordum. Son şansını denemek için yolu geçip bir adım arkama kadar geldiğinde acı acı son kez miyavlaması kafamdaki düşünceleri bir yana bırakıp adımlarımı bir mıknatıs gibi kaldırıma sabitledi, arkamı döndüğümde çoktan koşarak geride bıraktığım mezarlığın duvarına çıkmıştı.
Yanına geldiğimde önce kızar gibi, sonra öğüt verircesine miyavladı.
“Sana ne ondan!”
“O Allah’ın yanında; üşümez, acıkmaz!”
“Sana bana kimseye ihtiyacı yok!”
“Bırak üzülmeyi! Bana bak!”
Ürpermiş şaşkınlığımla kızıl postun gözlerine baktım, bana;
“Yaşayana bak sen… Yaşamın olduğu her yerde ölüme inat kulak ver doğaya, canlılara!”
Ve “Yaşatmak için…”
Benliğime bir tokat gibi çarpan düşüncelerin ardından kendime geldiğimde alış veriş çantamdaki balık konservesini hatırladım. Çantamdan çıkardığım konservenin kokusunu almışçasına heyecana kapılan kedi çoktan kuyruğunu dikip sağa sola gidip gelmeye başlamıştı. Önüne koyduğum konserveyi ağız dolusu lokmalarla yemeye başlayan kızıl postun artık sesi çıkmıyordu. Yanından ağır adımlarla tekrar uzaklaşmaya başladığımda fark etmedi yokluğumu! Biraz daha uzaklaşıp baktığımda hala önündekini yemekle meşguldü, ne matem mezarındaki kız, ne ben, kimse umurunda değildi. Sessizliğin tadını çıkarırcasına yarınını düşünmeden bugünün rızkını hızla midesine indiriyordu.
Açlığının getirdiği acı miyavlamalarını tokluğu susturuyordu! Artık sokak büsbütün sessizdi.
Şehirde bir mezarlık havası, koşar adımlarla evime yürüyordum…
