Benim benden kaynaklanan bir kimliğim yok. Ben sadece ben olduğum için bir kimliğe ve daha doğru bir ifadeyle kişiliğe sahip değilim. Ben ancak başkaları ile birlikte benim.
Birilerinin akrabası, birilerinin yakını, birilerinin amiri, birilerinin memuru olduğum için benim. Ancak burada yapısalcı bir sosyolojik perspektiften bahsetmiyorum. Kendi başıma bir hiçim.
***
Çevremdekiler bana değer vermiyor. Değerimi bilmiyor.
Aa! O da ne? Benim bir değerim yok ki. Bunu fark etmem de güzel tabi. Ama BEN fark ettim. Bu da bir değer sonuçta.
***
Empati yapmadığımı söylüyorlar. Empati kadar aşağılayıcı bir şeyi benden yapmamı bekliyorlar. Empati? Ne yani! Kendimi senin yerine mi koyacakmışım? Senin ayakkabılarını mı giyeceğim? Böyle bir şey düşünülebilir mi?
Narsizmin ve egosentrizmin doruklarındayım. Etrafımda kimse yok tabi ki. Siz aşağıdakiler ve BEN.
***
Bunun kaynağı nedir? Neden böyleyim?
Değersiz hissetmek. Özgüvensiz hissetmek.
Bir Freud çıksa da çocukluğuma insek. Orada bana neler yaptıklarını dökülsem.
***
Psikiyatrist, psikolog ya da bir benzeri değilim. Ama bir sonraki aşamada ne olacağını söyleyeyim mi? Görünen köy kılavuz istemiyor. Hastayım ve daha fazla hastalanacağım. Paranoid şizofreni, bipolar bozukluk, duygu-durum bozukluğu, manik-depresif vb. bir teşhis alacağım.
***
Kapalı kapılar ardında bana güldüğünüzü biliyorum. Bana bir hilkat garibesi olarak baktığınızı da biliyorum. Ama size inat burada olmaya devam edeceğim. Varlığımla insanlara zulmetmeye devam edeceğim. Psikosomatik hastalıklarım da peşimi bırakamayacak. Huzurlu değilim, olmayacağım ve huzur da vermeyeceğim.
***
Bir kimliğim yok. Kimliksizim. Özgüvensizim. Özüm yok ki ona güveneyim.
