Dilimdeki bir şarkı, “Kaçsam da kovalar anılar beni, kolay mı unutmak bir anda seni” demiş… Anılar bizi kovalasa da akılımızın kuytu köşelerinde, unutulur her şey, hele ki biz insanoğlu unutmada çok acımasızız. Her ne kadar anıları gözyaşlarına, bir şarkıya, bir renge, bir kokuya, bir duvara, bir şehre veya bir eve saklasak da unutmayı kolay becerir veya seçeriz istemesek de.
Bu kadar kolay olmamalı unutmak, unutulmamalı sevdiklerimiz ve derin sarsıntılar. Gözyaşları akmaya devam etmeli bazen içimize, çoğu zaman yanaklarımıza. Anılardaki şarkılar çalmalı bazen neşeli, çoğu zaman hüzünlü. Gelecekte bembeyaz renkler olmalı, bazen kapkara, çoğu zaman da gri. Unutulmamalı anne, baba, sevgili ve çoğu zaman da memleket kokusu. Unutulmamalı bizi dünyadan soyutlayan çocukluğumuzun poster asılan duvarları. Unutulmamalı o şehirler, onlu şehirler. Ve unutulmamalı o tozlu evler bazen sağlam çoğu zaman da malzeme çalınmış olanları. Bu sefer becermeliyiz unutmamayı veya bu sefer unutmamayı seçmeliyiz.
“Bir kişi uzun yaşasa da çok kısa yaşasa da aynı şeyi yitirir. Bu da şimdiki zamandır ve insan sadece bundan mahrum olabilir; nihayetinde insan yalnızca buna sahiptir ve hiç kimse sahip olmadığı şeyi yitirmez.” Marcus Aurelıus, Kendime Düşünceler.
Elimizden esas yitip giden şimdiki an ise, şu anda değer bildiğimiz her şeye daha da sarılmalı. Her şey zamanında güzel demiş atalarımız. Zamanımız neleri gerektiriyorsa kimsenin çalmasına izin vermeden onu sömürmeli. Geçmiş yeterince yitti gitti, geleceğin de elimizde olmayacağı aşikâr.
Murathan Mungan’ın şiirde dediği gibi fırtınadan sonra, yıllardan, yollardan sonra çocukların şarkılar söylemesi ümidiyle.
Yaşanmışlıkları kalemiyle yaşanacaklara meyil ettiren güzel arkadaşım. Her yazında ayrı bir farkındalığı sağlıyorsun.
İyisini yaşayalım temennisi işte. Çok mu şey bunu istemek. 🙏