Ne bir tohumum bitecek toprakta,
Ne de olgun bir meyveyim yenecek.
Soğuk vurmuş, don vurmuş, ayaz vurmuş
Yahut dalında toplanmadan çürümüş, kurumuş da değilim.
Eğilmiyor dallarım yemişleri vermek için,
Bükülmüyor kollarım,
Dağılmıyor yapraklarım.
Ben ne bir ağaç ne de körpe bir fidanım.
Alsa yaksa beni sözgelimi birileri,
Çatırdayan seslerim dumana, ise karışsa.
Isınsa karşımda oturan ihtiyar,
Gülse , çağıldasa çocuklar,
Sıcakla gevşeyen ruhlar
Gerçeği unutsa mesela.
Bir hayal alemine dalsa herkes.
Masallar gerçek olsa,
Gerçekler masala uysa…
Kabuk bağlayan her yara
Yanarak kavrularak yok olsa…
Ama hayır hayır,
Ben bir odun bile değilim ki!
Bağrında dünyanın en uysal nehirleri şırıldayan bir yamaç da değilim.
Nehrin kendisi de gölgesi de…
Ne başı bulutlara yaslı ulu bir dağ,
Ne de dağın başında inatla erimeyen
Bir tutam vefalı kar.
Ne arsız, şımarık gökyüzü,
Ne de ağırbaşlı yeryüzü.
Hiçbirisi değilim işte.
Başına buyruk bir bulut desem,
Ya da yağmur;çizgi çizgi şehri hüzne boyayan.
Yok hayır!
Sonra,
Rüzgar ,bora,fırtına?
Hiçbirisi değil.
Sadece bir tozum ben.
Şuracıkta boşlukta sallanan.
Zamanın ucunda kaygısızca salınan.
Hafif ,huzurlu belki miskin.
Bir tozum konacağı yeri arayan.
İşte o kadarcık!
