Hatıraların bir ormanı olsaydı eğer oraya güneş doğmazdı. O heybetli ağaçların birleştiği noktada artık görülecek bir gökyüzü bile kalmazdı.
Nedense en güzeli bile olsa karanlığı hak eder gibi tüm hatıralar; ya karanlık bir fotoğraf odası ya da tozlu rafların oldugu bir arşiv canlanır gözümde. Karmaşık gibi görünse de bir zaman gelir ve içlerinden biri oldukça netleşir, parlar yüreğimizin tam içine oturur kısa bir süre de olsa.
Güneş yalnızca yeni bir gün için doğar. Zaten yazılan bir hikayeyi, bitmiş bir sevdayı, çok sevdiğimiz ama kaybettiğimiz kokuyu bize anımsatma için değil. Günlerimiz bittiğindeyse bizim için doğacak bir güneş kalmaz, parçalarını birilerinde belki çok büyük parçasını sadece birinde bıraktığımız ormanımız bu dünyada kalır. Farkında değiliz belki ama herkesin ormanının sahibi başkaları… Ancak elbette paylaştıran kime hangi parçayı bırakacağına karar veren biziz. Sahi bu yüce ormana ortak ettiklerimize dikkat eder miyiz? Galiba çoğunlukla biz dünyanın, yaşanılanların ve kendimizin farkına varıncaya kadar büyük kısmı sahiplerinin olmuştur.
Tam da bunları düşünürken yaşadığımız an’a geliriz. Bulutlar hala üstümüzden geçmektedir, hala geceler hüzün ve yeni günün doğuşu umuttur. Zaten bize ait olmayan ormanın kapısından çıkıp yeni hikayelerde yeni parçalarda biraz bilinmezlik, çokça heves ve teslim olarak kapılırız hayata. Lazım olmadıkça hayat hatırlatmadıkça tozlu raflara yolumuz düşmez pek.
Sen gel benim yeni güne ait güneşim ol. Ol ki güneş benim için battığında gür ağaçlarımız, dikenli güllerimiz, mis kokulu yollarımız ve bazen kuru yapraklarımız olsun.
Gel ki artık tozlu raflardan indirelim sevdayı, şayet hala vakit varsa. O an bu an deyip söyleyelim şarkıları. Ömre hediye edelim sevinçle akan o güzel yaşları.
