Yağmur…
Yeryüzünün arınmasını sağlayan kudret. Sokakların, caddelerin, meydanların temize belenmesi işte bu kudretin kendini göstermesi ile sağlanır.
Yağmur… Varlığı için dualar edilen güç. Uğruna ellerin havaya kalktığı ferahlık abidesi. İnsanın yaşamak için var olması gereken besinlerin kaynağı. İşte bu kadar muhtacız. Ve kim bilir belki de en az muhtaç olduğumuz kadar hayran olmalıyız ona.
“Rahmet” olarak nitelendirdiği yağmurdan kaçmak için çabalayan insanların dünyasındayız. Üzerine rahmet değmemesi için dörtnala koşan, bir yerlerde pusan bizleriz. Yaşamın özeti…
Oysa yağmurdu temizleyen sokakları. Damlalardı neferleri. Her nefer bir anlam taşırdı. Ama bizdik yine anlamdan kaçanlar.
Şairin ilhamıdır yağmur. Maşukun miracıdır. O, yârin tenine dokunan damlalarda var olur. Ancak şair görür her damlada sevdiğinin yüzünü. Onun için kara bulutlar değil hüznün, mutluluğun habercisidir. Yar yüzünü görmeyi muştular kara bulutlar.
Yağmurda sırılsıklam olmak gibidir içinde sevda heyecanı barındırmak. Sessiz çığlıkların tercümanı, şarkıların melodisidir o.
Öyle sıkı sıkı sarmak istersin ki birini ancak sırılsıklam olursan bu hisse yaklaşırsın. Düşlerine öyle dokunmak istersin ki kuru kalmaktan utanırsın. Bulutlardan damlalarla hayallerinin müjdesi düşer sanırsın.
Sevmek öyle bir şeydir ki yağmur kokarsın. Yağmur öyle bir şeydir ki seversin de anlatamazsın. Sızın varsa yağmurla derinleşir. Heyecan duyuyorsan yağmurla yoğunlaştırırsın. Yaran daha da derinleşir. Daha çok korkarsın onunla ve daha çok ağlarsın.
Damlalar öyle bir işler ki içine ürkek ve titrek bakışlarını daha da inceltirsin. Daha bir ceylan, daha bir savunmasız oluverirsin.
Ne isen daha çok o olursun yağmurla…
Yağmurda kal, yağmurla kal.
