Sesini duymaktan nefret ettiği alarmla uyandı ,var olmaya çalışmanın sancısı ve yokluğun yüzüne vurduğu gerçekleri iliklerine kadar hissediyordu.
Hayat zor şeylerle sınamıştı hep onu. Küçük yaşta ailesi var mı yok mu bilmeden. Kimin nerede yaşadığını sorgulamadan…
Kendi sorumluluğunu bile alamayacak yaşlarda sanki büyümeye zorlamıştı hayat onu. Biliyordu çünkü, bazıları yavaş yavaş büyümez. Bir şey olur ve sen artık büyümüşsündür. Seçme şansın yoktur, itiraz hakkın yoktur.
Yataktan kalktı, elini yüzünü yıkadı. Alelacele giyindi. “Anne, ben çıkıyorum!” diye seslendi. Yine geç kalmak istemiyordu okula. Annesinin kahvaltısını hazırlamadan çıkmıştı bu kez. Hastalığı gittikçe artıyor, yardım edecek kardeşleri ondan büyük olmasına rağmen kurulu düzenlerini bozmamak için tüm sorumluluğu bırakmışlardı Hilal’in üzerine. Okula gittiği zamanlarda komşu teyze ilgileniyordu ama sonu olmayan bir yardımdı bu…
Tam yoklama alırken girdi içeri Hilal. “Neredesin kız sen ? Az daha yok yazılıyordun yine.” dedim. “Özür dilerim öğretmenim, uyanamadım.” dedi.
Sakinliği, çalışkanlığı ve sorumluluk bilinciyle gerçekten diğerlerinden farklıydı o. Başta da belirttiğim gibi bir tarafı çok çekingen ama aynı zamanda derslerinden, hiçbir sosyal sorumluluk projelerinden geri kalmayan bir öğrenciydi. Notları da çok iyiydi. Sınıfın en güzel yazısı onun, en kurulu, devrik olmayan cümleler onundu. Bir şey vardı; peşini bırakmayan, içinde taşıdığı ama okula da yansıtmadığı belki de anlatamadığı…
Sonra hikayesini dinledim. Anlattı, anlatıldı…
Üç kardeşler… Baba, yağmurlu bir günde bırakıp gitmiş. Ablası, Ankara’da düzeni kurmuş, evli. Abisi, İstanbul’da aynı şekilde. Annenin sürekli ağırlaşan, bazen kendini bilemeyecek kadar çocuklaşan, sürekli kontrol altında tutulması gereken bir rahatsızlığı var. Bütün bunların yanında geçim sıkıntısı haliyle…
Hep iletişim halinde olduk, özel günlerimin hiçbirini unutmadı. Ben de onu arayıp sormaktan vaz geçmedim hiç. O şehirden ayrıldıktan sonra öğrendim, anneciğini de yağmurlu bir günde toprağa verdiğini.
Bence o zaman karar verdi. Yağmur hiç hayır getirmemiş gibiydi ona… Yağmur damlalarının her birinde bir yanı eksiliyordu. Ya yağmur damlalarının içinde kaybolacaktı ya da yağmurun ta kendisi olacaktı. Tabii ki, en zorunu ama en güzelini seçti. Hayalini gerçekleştirdi, tüm zorlukların üstesinden geldi. Öğretmen oldu. Şimdi; mini mini birleri, çalışkan ikileri okutuyor. Yağmur oluyor, yağıyor. Yaşadıklarıyla, yaşattıklarıyla…
Yolun açık olsun güzel kızım…
“Yağmur olup yağıyorum yeryüzüne,
Sevgimle, cesaretimle, varlığımla müjdeliyorum olacakları…
Fark edenler, açıyor ellerini gökyüzüne, yakalıyor damlalarımı.
Diğerleri, ıslanıyor sadece…”
