Kollar bitkin düşüyor bazen. Kürekleri ve kendini salasın geliyor. Kısa süreli de olsa akıntıya bıraktığın da olmuyor değil hani. Pek bir rahat! Su alıp götürüyor ne de olsa. Vücut dingin, kafa dingin… Terlemek, yorulmak, hırpalanmak yok. Izdırabın değil kendi, gölgesi bile yok. Eh, ne de olsa çoğunluk da aynı yöne yol alıyor. İçin rahat, kafan rahat, düşünmediğin sürece.
İşin ilginci, hiç direnç göstermeden içinde sürüklendiğin halde, onun bir parçası değilmişçesine gidişata küfretmek de serbest. Hatta bir yandan akıntıda senden önde gidenlere söverken öbür yandan bent yapmaya niyetlenenleri kahkahalarınla taşlayabilirsin. Ters yöne doğru kürek çekenleri ahmak olarak gördüğünü ve onlara acıdığını da belli edebilirsin. Çabaları aklını karıştırmaya, hele de vicdanını gıdıklamaya başlarsa onları takdir ettiğini, ama boşa kürek çektiklerini söyleyerek yapmacık bir saygı gösterisiyle içini rahatlatabilirsin.
Düşünmediğin ve kalbini dinlemediğin sürece, güya memnun olmadığın o gidişatın içinde, sonu meçhul(!) o yolda mutlu mesut gidersin. Akıntı bu, çalı çırpıyı, çamuru ve pisliği de önüne katar haliyle. N’aparsın, beraberce yol alırsınız. O kadarına da katlanılır artık. Rahatlık için değmez mi?!.
Düşünürsen değmez aslında! Sonunda istirahat edeceğine iman ettiğin dosdoğru yolda yorgunluk ne ki! Döktüğün her bir damla terin değerinin, önüne serpilecek çil çil altından üstün olduğuna inanmışsan, o çektiğin zahmet mi?
Akıntı güçlendikçe aksi yönde asılacaksın küreklere! Kolların ağrıdıkça kalbini dinle. Ondaki aşk ne ağrılar dindirir. Yüreğindeki ateş kollarına kuvvet olur. İşittiklerin kulaklarını tırmaladıkça vicdanını dinle. O sana Hakkı söyler ve söyletir. İçinden yükselen ses öne eğilmiş başını tutar kaldırır. İraden sağlam olsun yeter ki, ummadığın anda bir yelken gibi rüzgarları ardına alır. Dönemezsin bildiğin yoldan, istikamet bellidir. Akıntı değil, sana aklın ve aşkın yön verir.
