Vaveyla

 Çıplak ayaklarına batıyor dikenler. Zifiri karanlıkta nefes nefese koşuyorsun. Sen misin koşan, yer mi çekiliyor ? Farkında değilsin.  Kalbinin gürültüsünü susturabildiğin an çığlık sesleri geliyor kulağına. Kadın çığlıkları, hayvan çığlıkları, çocuk çığlıkları… Sesler ok gibi delip geçiyor kulağını , göremiyorsun. Gökyüzünde asılı bir ruh hepsi…

Yer soğuk, buz gibi, ıslak… Mosmor ayaklarından can çekiliyor yavaş yavaş. Sahi ölüm ayak  uçlarından mı geliyordu? Ciğerin göğüs kafesini patlatacak adeta. Hemen ardında bir ses ! Bir yılan tıslaması yaklaşıyor gittikçe , soluğun taşıyor. İçine işliyor ses. Tüylerin diken diken… Ayağın bir şeye takılıyor, tökezliyor, düşüyorsun ama yer yumuşak… Soğuk ama yumuşak… Aman Tanrım! Bir kadın cesedi bu !…  Ölümle dip dibesin. Ses artık çok yakın, dönsen yüz yüzesin. Korkacak vaktin de yok. Toparlanıp doğrulduğun an bir duvara çarpıyor yüzün. Ellerin yokluyor duvarı… Bir çıkış, bir kapı, umut… Verdiğin nefesin sıcaklığı soğuk duvara çarparak vuruyor yüzüne. Ses ensende !  Dehşet içinde dönüyorsun. Boynunda hissediyorsun önce soğuk çatallı dili. İçin çığlık çığlığa haykırırken,  konuşmayı bilmeyen bir bebek gibi masumsun o an… Soğuk derisiyle dolaşıyor tüm vücudunda.  Alacağını alıp giderken bacaklarının arasından , sadece bakakalıyorsun.  Bir şey hatırlamış gibi duruyor sürüngen , geri dönüyor ve kokuşmuş ağzıyla dişlerini geçiriyor boynuna. Ölüyorsun oracıkta… Bir başına , çaresiz , kimsesiz…

İki gözün de açık… Gözlerin açık gidiyorsun , buna gitmek denirse. Bütün masumiyetin, çocukluğun, gençliğin, hayallerin ve hatta gelinliğin kurban gidiyor ağzı lağım kokan bir sürüngenin nefsine…  Çocukluğun geliyor gözlerinin önüne. Elinde en sevdiğin bebeğin,  başında kırmızı kurdelası. Annenle beraber dikmiştiniz.  Ah anneciğin!…  Kendi ölümünü unutuyorsun,  annenin sızısı düşüyor içine. Sıcacık elleri dolanıyor yüzünde ,  gülümsüyor gözleri yumuk yumuk… Baban beliriyor sağ yanında, elleri saçlarında… Saçların, saçların ipek gibi… Yıldızlar iniyor gökyüzünden, konuyor saçlarına. Üzerinde mavi elbisen… Mavi, umudun rengi…  Açık gözlerinden yaşlar süzülüyor. Ölümün hala uğramadığı yerler var demek…

Gün aydınlanıyor. Işık koparıyor ruhunu bedeninden.  Kendi ağıtını kendin yakıyorsun ama yarım kalmış bir ağıt bu… Konuşmalar geliyor etraftan. Koca adam sesleri… ‘’Mini etek ‘’ diyor kabaca bir ses… Bir başkası ‘’ Gecenin bu saati ‘’ diyor. Öbürü  ‘’Kadınmış yaa! ‘’ diyor gevşek gevşek… Dönüp sırtlarını gidiyorlar bir bir… Boğazın yırtılana kadar bağırıyorsun , boşlukta kayboluyor sesin ,duyulmuyor… Duysalar da duyulmazsın, görseler de görünmezsin… Sen yoksun, hiçsin… Altı üstü kadınsın… Babasının prensesi tozlu gazete sayfalarında sadece bir üçüncü sayfa haberi artık…