Üniversiteye yeni başlamıştık. Birbirini pek de tanımayan ve aynı okulu kazanmış olmak dışında ortak yönleri olup olmadığını bilmeyen iki arkadaş öğrenci yurdunun kantininde okula ve ileride sahip olacağımız mesleğe dair düşüncelerimizden bahsediyorduk. Umut doluyduk, çünkü her genç gibi hayallerimiz vardı. Daha sonra karşılaşacağımız zorlukların henüz binde birini bile yaşamamışız olduğumuz halde, müthiş bir rahatlık ve kendinden emin bir tavırla edilen şu söz beni o an dondurdu; mezun olduktan beş on sene sonra falanca marka bir araba alamayacaksam ben bu zorlukları niye çekeyim?
Aynı dönemde aynı okulda okumuş olmak dışında hiçbir ortak yönümüz olmadığını daha o anda öğrendiğim o arkadaşla görüşmeyeli yıllar oldu. O bile söylediğini çoktan unutmuştur ama ben unutamadım. Okuduğum kitapların, seyrettiğim filmlerin, gezdiğim yerlerin ve dinlediğim özlü sözlerin çoğunu unuttum da bu kadar önemsiz bir söz neden aklımdan çıkmadı diye ara ara hayıflanmış ve kendimi sorgulamışımdır.
O toyca söylenmiş sözü unutamamın sırrı, hayallerin büyüsünde saklı. Hayaller insanın bir nevi mahrem dünyası. İşitilen bir hayal, sahibine olan muhabbetimizi artırabileceği gibi, ona tamamen yabancılaşmamıza da neden olabiliyor. Bende olan ise hayalin sahibine yabancılaşmanın da ötesinde ona benzeme korkusu oldu. Araba hayalinin ardına düşmüş bir ben, artık ben olamazdım. Bu ihtimal beni o gün ürpertti, hala da ürpertir.
Tıp Fakültesi’ne başlarken gönlümdeki rol modeller zenginlerden çok saygın doktorlardı. Onlar paradan ziyade iyiliği dert edinen, maddi hazlardan çok manevi tatmini arayan insanlardı. Varlıklı olmalarına rağmen şımarık ve kibirli değillerdi. Kendimi onlardan biri olarak hayal ettiğim için tıp okumaya yönelmiştim. Böylelikle hem kimseye boyun eğmemi gerektirmeyen bir mesleğim olur hem de mesleğimi uygularken insanlara faydalı olurum diye düşünmüştüm.
On yedi on sekiz yaşlarındayken kurduğum hayallerin birçoğunun peşini artık bırakmış olsam da, mesleğimle ilgili olanların ardından gitmeye devam ediyorum. Hatta o zaman kurduğum hayallerden daha fazlasını yapmam gerektiğine ve yapabileceğime olan inancım arttı. Öte taraftan, o gün yaşamış olduğum korkuyu bugün çok daha fazla hissediyorum ve dost bildiklerime zaman zaman hatırlatıyorum, büyük hayallerin peşini bırakıp araba hayaline kapılırsam beni uyarın! Zira, şu üç günlük ömrümüz ucuz hayallerin ardından giderek çarçur edilemeyecek kadar kısa ve kıymetli.
