Bazen yeni şeyler yapmak isterim hayatımda. Bazen ise korkarım yeniden, yenilikten ve aslında belirsizlikten. Yeni demek, var olan bir şeyin değişmesi demektir. Bazı şeylerin değişmesi gerektiğini bilirim ama bir türlü kopamam alışkanlıklarımdan. Alışkanlıklarım her zaman beni daha güvende hissettirir. Çünkü alışkanlıklarım benimledir, oradadır ve gerçektir. Şu ana kadar yapageldiklerim ve şu an yaptıklarımdır. Yine de yaptıklarımdan bir türlü emin olamam: Yaptıklarım gerçekten istediklerim midir? Yoksa istediğimi sandıklarım mı?
*****************************************
Bazen olduğum yere ait olmak istesem de kendimi bulunduğum yere ait hissetmiyorum. İçgüdülerim içinde bulunduğum yerin doğru olduğunu ve orada olmamın bir gün iyi olacağını fısıldar bana; “Sabret der, sabret. İyi olacak ve bu durum değişecek”. Mantığıma hükmeden paradigma içinde bulunduğum durumu değerlendirir; “Şu ana kadar sabrettin de ne değişti? Bence her şey senin elinde, git ve sen değiştir bu durumu.” der. Bana çektiğim sıkıntılarımı, çabalarımı birer birer gösterir. Düşündükçe sonu gelmez bir girdabın içindeymiş gibi hissederim kendimi. Ve bu böylece sürüp gider.
Bazen yanımdaki insanların gerçekten yanımda olduklarından emin olamam. Yanımdakiler gerçekten yanımda mıdır? Yoksa ben yanımda olmalarını istediğim için mi oradadır?
Her ne kadar umduğum şeyler bulduğum şeylerden farklı olsa da; değersizlik ve çaresizlik duygularıyla diken gibi yaralasa da yüreğimi, yaralarımı görmezden gelir ve yeni bir umut ekerim yüreğime. Ait hissetmediğim yerin ya da kişilerin keşkeleri doludur yüreğimde. İşte bu yüzden ne cesaretimi toplayıp gidebilirim ne de gerçek anlamda kalabilirim orada. Umut öyle bir yer edinmiştir ki içimde, beni besleyerek sürekli ayakta tutar ve çekip gitmekten alıkoyar. Ve bana bir gün der, belki bir gün …
Aslında değişmek mi korkutur yoksa umudunu kaybetmek mi?
