“Başlamak”, bir işe girişmek, harekete geçmek gibi anlamları içerirken; çalışır-işler durumda olmak, oluşmak ve ortaya çıkıp doğmak anlamlarını da barındırmakta. Daha farklı anlamları olan bu kelime ve arkasındaki kavramsal anlam ise oldukça geniş. Hayatımızın her aşamasında olmak ya da olmamak gibi varoluşsal bir öneme sahip başlamak ya da başlamamak.
Hayatımızın her döneminde başlamak zor olsa da yaş kemale erdikçe daha da zor oluyor yeni başlangıçlar. Yaşını bahane ederek yenilmişliği ve çaresizliği kabul etmemeli insan. “Bu yaştan sonra mı?” dememeli. “Bu saatten sonra ne değişebilir?” çaresizliğine girmemeli. Hayatın sağanaklarına ne kadar tutulursa tutulsun yağmurla boranla yaşamayı öğrenmiş bir delikanlı kıvamında yaşamalı hayatı. İnsan, yaşına başına bakmadan her daim yeni başlangıçlara hazır olmalı, korkusuz yeni yollara çıkabilmeli. Hayatın içindeki rutinlerden kurtulup en çok da kendi için yeni başlangıçları imkânsız görmemeli. Sevmediği her ne varsa, kim varsa arkada bırakabilmeli.
Başlamalı ve başladığı heyecanla devam etmeli yeni girdiği bu yolda. Öyle, ayran budalası gibi hemen hevesi geçmemeli. Çıkılan yolun da, yolculuğun da anlamı olmalı ve devam etmek bir iç disiplinle kendi içinde bir dönüşümün anlamlı bir yolculuğun farklı duraklarından biri olmalı. Zaman zaman yorulduğunda dinlenmeyi de bilmeli insan, yeri geldiğinde ciğerleriniz sökülürcesine koşmayı da. Düşünce dünyasından, duygularına, evine, işine aynı saygınlıkla yaklaşmalı ki devam etmek bir mecburiyetten öte anlamlı bir hal alsın.
Başlamalı ve başladığı işlerin sonunu getirmeli. İnsan gibi geldiği dünyada erdemli olmayı öğrenmeli insanlığının gereği olan merhameti hiç kaybetmeden hayatının sonuna kadar yiğitçe minnetsiz sonunu getirmeli hayatını. Önce kendine merhametli olmalı ki çevresine merhametli olabilsin insan. Önce kendini sevebilmeli ki çevreyi sevebilsin. Çocuklarına sevmeyi öğretebilsin. Bencilce egoist sevmelerden bahsetmiyorum şüphesiz. Kendi ile barışık olarak yaşamaktan kaynaklı bir iç huzuru olarak kendini sevmekten bahsediyorum. İnsanın nüvesi olan sevmelerden. Masmavi sevişlerden. Kendi düşünce dünyasında sapmadan, duyguların anlamını yitirip yenilmediği bu da yalanmış denilmediği bir ruh haliyle yaptıkları, yaşadıklarının anlamını sonuna kadar sahiplenerek sona geldiğinde; gök kubbede hoş bir seda olmak hayali kâh cihana değer kâh bereketli Anadolu gibi yemyeşil yapraklarını ayaklar altına serer. Kelimeler lal olur bazen, bazen her bakış mütebessim bir türkü.
Başladığın zaman devam eder her neye başladınsa. Kâh hüzünlü kâh mutlu biten bir sonu olur. Başlamak bitirmenin yarısından çok daha fazlasıdır aslında. Cesarettir, üzerimizden ataleti atmaktır, harekettir, berekettir başlamak. İyi olan sebeplere sarılmak ve gelen sonuçlara eyvallah diyebilme erdemini göstermeye gayret göstermektir.
Kulağına fısıldanan isminle başladığın hayatta, bir ezan bir namaz arası başlangıçların ve sonun.
