Çocukluk bitmeye bilinçli bir hayat yaşamaya başladıkça insan, şekillendirir kendini ve geleceğini. Esas farkındalık da zihinde başlar. Bembeyaz duvarlarla çevrili kocaman yeni bir odaya benzetirim o yaşlardaki insan halini. Eski çocuk, yeni yetişkin kişi güzel bir kapıdan içeri girer. Girişiyle bile belli eder biraz da kendini. Koca bir boşluktur içerisi ve yavaştan doldurmaya başlar her yeri. Önce bir halı serer yerlere ayakları sağlam ve kaygısız bassınlar diye. Renklendirir, desenler ve hatta kendi eliyle dokur ilmek ilmek. Kocaman rahat bir koltuk koyar üzerine önce tekli sonra kalabalıklar için büyük ve sırtını dayar yastıklarına, dinlenir hatta kendini dinler ayağını uzatıp. Rengini beğenmez duvarların renklendirir, her yeni katı vurduğunda biraz daha daraltır yaşam alanını. Sözde eğlencelik şeyler doldurur sağa sola televizyonlar, bilgisayarlar, telefonlar, oyuncaklar… İrili ufaklı pencereler yerleştirir önlerine de perdeler oracıktan gözler önünde akan dünyayı. Bir ışık sarkıtır tepeden ve aydınlatır kendini. Bazen bir köşeye değerli olduğuna inandığı kitaplar iliştirir altları çizilmiş cümlelerle dolu olan, belki bir de kitaplık kocaman. Çerçeveli aile fotoğrafları duvarları doldurur, arkadaşları eksik kalmaz kimi koca yer kaplar kimi minik minik sağda solda. Yiyecekler, içecekler, dolaplar, kıyafetler yaşarken sevip gördüğü ve yüklendiği her şey odada saçılmıştır bazen de düzenli etrafta. Kimi zaman nereye ne koyduğunu unutup bocalar da haliyle. Yaş aldıkça kendini geliştirdikçe hatta yeteneklerini keşfettikçe dolmaya devam eder. Ve her yeni obje girdikçe biraz daha daralır oda ve kıpırdamaya yer bulamaz insan, nefes dahi alamaz olur. Bocalar bir boşluk arar, işte o zaman eski yaşamını aramaya başlar ve sanırım bu konuda da geç kalır gibi.
Boşluklar, boşluk içine düşmeler her zaman negatif değildir. Hatta yenilikler için bir nefes alma, bir rahatlama alanıdır. Boşluğu olmayanın yeri daralır da dünya üzerine gelir insanın.
Her zaman doğru insanları da yerleştirebilmek için odanızda biraz boşluk bırakın. Güzel bir şarkıda da der ya “insan insanın boşluğudur” diye Hüsnü Arkan ve ekler “bunu kitaplar yazmaz”.
