“Her şey zamanında yapılmalı” önermesini zamansız vererek başlayalım bu yazıya, doğrunun bu olmadığını bilerek.
Çocuklar hep büyümeyi bekler ve bu umutla şekillendirir oyunlarını, olmak istediği şeye dönüşür her şey ve zamanının miktarını bilmeden, bilemeden yapar nefes alışverişlerini.
Gençler orantısız, hâkimiyetiz çocukluğunu düşündükçe zamanın hızı içinde kaybolur. Garip seçimler, günü kurtaran (oysa ki ağır başlı ve geleceği düşünmemiz gereken en önemli zaman) döngüler içinde kaybolur. Batmaya mahkûm minik bir sandal gibi hayat ve hangi dalga karartır bütünü kestirmek mümkün değil.
Yetişkin insan da geçmişte doğru zamanda doğru yerde olmadığına hayıflanarak kaçırır akışı. Oysa önünden gidiyor her şey, görmek için o ana kadar yaşamış olmak da epey yeterli.
Umudun azaldığı anlarda ise tecrübeliyim ama vakit kalmadı ara taksimi başlar. Tekrar eden veya unutulan günlük yaşamlar, gidince anılmak için bir şeyler bırakabilme çabası ve teslim oluş.
Kimler farklı, kimler zamanın elinden tutar ve ıslık çala çala yağmur altında yürür ve kimler geçmişin içinde kaybolmadan geleceği kurcalamadan şimdiye hayran hayran bakar?
Çocukken çok yavaş, gençken ağır ağır, yetişkinken hızlanan ve yaşlılıkta durdurulamadığına inandığımız zaman, aslında hep aynı akar da biz faniler hep geç kalırız hayata.
Ben en çok da ilaç olmasına inanıyorum zaman kavramının. Önemsediğimiz veya gündemimiz olan her şey ilerleyen zamanla beraber gerilerde kalıyor, eskiyor, bitiyor, çürüyor…
Eski, az bilinen bir şarkı şöyle başlar; “zamanın eli değdi bize” sıkı mı tutmalı o eli, gevşek mi bırakmalı ya da bir gafletle temelli mi koparmalı savrulurcasına?
Bazıları kandırır zamanı, zamanında ve daha çok yaşar az yaş alsa bile. Daha dolu yaşar. Aramızda geziyor böyleleri tanıyalım bilelim ve hiç olmazsa onları taklit edelim her ne kadar yaşamış olsak bile.
