“Seni anlatabilsem seni…
Yokluğun, Cehennemin öbür adıdır
Üşüyorum, kapama gözlerini…”
Yokluğu cehenneme eş değer görmüş, şiir dünyasını cennete çeviren şair Ahmed Arif. Bir insan başka bir insana varlığıyla dünyada cenneti yaşatır yokluğuyla da cehennemi. Aynı insan haliyle cennet de olur cehennem de. Hepsi kişiye ne anlam yüklediğimize bağlı. Bizler de zamanla anlam yüklediğimiz kişiye dönüşür veya esiri oluruz gönüllü.
Varlığa doymuş bir insanı henüz tanımadım, ne ruhsal ne de madden. İnsanın geninde olsa gerek fazlasını istemek, yokluğunu hissettiğinin peşine düşer ve hep daha fazla ister. İster doyumsuzluk de ister esas yokluğa ulaşmak de, ne fark eder ki… Sadece bu his bize nefes aldırır diye düşünenler az olmasa gerek. Oysaki bir yerde durdurmalı girdabı ve akışına bırakmalı sade bir yaşamı. Hatta çoğu zamanda eksikle yetinmeyi bilmeli ve onu yokluk diye adlandırmamalıyız. Bu aslında kısa yoldan mutlu hissetmenin anahtarı gibi.
Bizler gibi varlık içinde yokluğu veya yokluk içinde varlığı gören milyarlarca insan yok oldu dünya üzerinde ve arkalarında yokluk çeken gözü yaşlı insanlar da hiç bitmedi.
Kimse yoklukla sınanmasın ümidiyle…
