Bir sanat tarihi uzmanı, kısaca tanımlamak gerekirse sanatı “güzele ulaşma çabasıdır” derdi. Derdi güzel olan, onun peşine düşer. Zihnen yakalanan güzel; bir heykel olur kıvrım kıvrım, bir şarkı olur en duygulusundan, bir resim olur rengarenk, bir şiir olur dize dize, bir mimari olur taş gibi, bir roman olur gizem dolu, bir tiyatro olur ayakta alkışlanası ve bir film olur en hayata benzeyeninden…
Güzele ulaşma yolu olan sanat, zamansızdır… Yıllar geçer toprak üstünü örter de birileri bulup ortaya çıkarır. Her şey yiter gider nesiller kaybolur da bir kitabından sayfalarından sıyrılır en güzel nidalarla.
Güzel değişir belki herkese göre yaşlı bir adama sorarsan gençliktir güzel olan. Genç birine sorarsan sevdiğinde arar güzeli. Güzel kimine göre “an” da gizlidir. İnsan sanata dokununca sanatla dokununca dünyaya anlamlı olur en anlamsız şeyler.
“Güzel ne güzel olmuşsun, görülmeyi görülmeyi” der bir sanat eserinde Karacaoğlan. Gerçek sanatkâr herkes gibi görmez güzel dolu dünyayı ve vardır istediğinde açılıp kapanan bir penceresi.
“Seni düşünmek güzel şey” diyerek düşünmeyi bile sanat eserine çevirirdi Nazım Hikmet. Sizler de daha küçük detaylarla kendi sanatınızı sergileyin kendi dünyanıza. İnsan kendine kalıyor sonunda.
Yeni yeni keşfettim güzelin elimizde olduğunu veya güzelleştirdiğimizde gördüm nefes almanın en tatlı halini. Yetinmeyi bilerek kendi dünyanızı şekillendirin ve bir sanat eserine çevirin etrafınızı.
Güzeldi derdim, sevsem elbet güzel derdim.
Zihinde kendim, gözümü yumsam yine bulurdum
Anda haykırış derdim, sevsem seviyorum derdim
Yanmada benim derdim, sönüşümü de elbet bulurdum.
