Coşkunun, tezahüratın ve gürültünün ortasında sahnenin ortasında seyircilerin alkışları altında kayboldun. Herkes alkışlasın “Çok yaşa kral, çok yaşa kral!”
Kayboldun ve yol senin için yeniden çizilir, herkes sana saygı ve şerefle bakar. Herkes seninle fotoğraf çekilip imza almak ister ve şanslıysa kendi hikayesini alır değerli varlıklarının arasında saklar. Kraldan güzel bir hatıra… Ve sen gurur, saygı ve tevazu içindesin bir gülümseme takas eder, saygı selamı olarak elini kaldırır. Tıpkı Ebu’l Muzaffer sultanı gibi Şam aksanıyla, “ مرحبا ماذا تفعل – Merhaba ne yapıyorsun?” dersin.
Dur işaretinde arabanın camına çarpıp ön camı temizlemek isteyenler, istemediğiniz bir hizmet ücreti talep ederek karşı taraftan atlamak için zor ve zarafet ile arabanızın camına çarptılar. O saniyelerin ortasında rüyadan uyanıp bu ışıkların sadece yeşil renkli bir trafik işareti olduğunu ve alkışlar ise yol açık olsun diye sürücülerin sesi, arabaların trompeti eşliğinde öfkeli ve mızmızlanmış, talepkâr bir gürültüydü. Kaybolduğun yolda trafik tıkandı çünkü araban bozuldu sadece inip arabayı yol kenarına iterek yolu açarsın arkandaki çocuklar sevgi, saygı için değil ilk hizmet faturasını arttırmak içindi. Gerçekten hem kötü hem de tatlılar. Hayatla savaşırlar zalimliğe rağmen aşağılayıcı bedenlerine ve yumuşak tırnaklarına rağmen kahkahalar hayatından hiç gitmez, acılarından zevk alırlar.
Kalabalığın gürültüsünü ve alkışlarını duymuyorum, artık sahnenin ışıklarını göremiyorum. O anda gerçeği unutup bir yudum su aldım ve neden olduğunu bilmediğim bir şeye gülüyorum; komik ve saçma.
Bir kral cömert olmayınca kral olmaz. Kral aldığı ilk ders hayat seni hayalinden uzaklaştırmaya devam eder ama asla hayalinden vazgeçme ve hayat sana ne yaparsa yapsın kendini o çocuklardan daha zor durumda sanma ve hala bir şeyler için çoğu kişi zorluklara rağmen gülümsemeyi kaybetmiyor.
