Gideceğim yere geç kalmak en büyük korkularımdandır. Vakit yaklaştıkça daralır, bunalır hep erkenden hazır olurum. Ne olursa olsun bu böyledir, önemli önemsiz, bir yer, bir kimse hiç fark etmez. Kolay kolay benden önce giden de olmaz sözleştiysek.
Sevip beğendiğim de oldu bu huyumu, nefret ettiğim de oldu. Kimi zaman insanların bu özelliğimi kullandıklarını düşündüm, çoğu zamanda fark etmediler bile. Değişmeyi denedim. Bu aceleciliği değiştirmeye çok çalıştım. Rahat olup, bir yerlere geç gitmeyi denedimse de pek beceremedim. Hani derler ya “assolistler en sona çıkar” ben hiç assolist olamadım. Az-solistim ben az!
Ne demiş Nefī;
“Geldimse ne ola ben şuara bezmine ahir?
Adet budur ahirde gelir bezme ekâbir.”
(Şairler meclisine, kervanına en son ben geldimse ne olmuş yani?
Adet budur, meclise büyükler sonradan gelir.)
Beni kapsama da güzel özetlemiş hiciv ustası.
Ne şair olduk ne en son gelen ,
Mekanı açan fakir benim
Ne dahil olduk ne en son giden,
Mekanı kapayan hakir benim
Yürümüşüm daha yedi aylıkken, erken gittim okula, erken girdim takım sporlarına, hep büyüktü arkadaşlarım, daha on yedide gittim üniversiteye, erken atıldım hayata, erken güldüm ve erken mutlu oldum sandım.
Sabahları en erken ben kalkarım. Saati erkene kurar çalmadan uyanıveririm. Bakıyorum da hiç kaybeden olmadım erkenci olarak. Ya da kaybetmediğimi sandım. Siz de saatleri beş on dakika ileri alın erkenden yapın her işinizi. En erken siz sevin, neyi önemsiyorsanız onu. Peki siz assolist mi yoksa az-solist misiniz?
Bakarsın erken giderim son gidişe
Dönüşü yok
Yargılaması yok
Ya da benim haberim yok
Erkenden koyun toprağa
Gün bitmeden kimler gelir kim bilir
Çok da soğumasın bedenim
Bir de yaza gelirse mutluyum şenim
Sonra geç gelsin ailem, dostlar
Acele etmesinler alışkınım
Beklerim…
