Zindan değil, bir kuyu… Atılmış olmasan da bir sebeple düşmüşsün. Ruhun bedeninden ayrılmamış ama ondan ayrı yaşıyor. Zıt yönlere gerilmiş yırtılırcasına sancıyorsun. Bedenin, zihnin ve gönlün bambaşka yerlere savrulmuş, paramparçasın. Zincirleri saymazsak adın özgür. Kimseye köle değilsin ama mekâna esir. Bedenin serbestmiş ne yazar, kafandan çivilisin.
Sözlük, gurbeti doğup yaşanılmış olan yerden uzak yer diye tanımlıyor. Sözlükler de ne kadar yavan oluyor! Varsın sözlük öyle desin, doğup yaşanılan yeri yakın bilsin. Gönlü olmayan sözlük, gurbeti nereden bilsin? Gurbeti en iyi şairler, ozanlar anlatmış. Kelimeyi eksik bulmuş, bir sözle tamamlamış; gel gönül gurbete düşme, demiş. Bir yiğit gurbete düşse gör başına neler gelir, demiş. Daha ne desin? Gurbet, düşülen bir yerdir. Yani bir nevi kuyudur. Gönülden isteyerek varılan ve kalınan yere gurbet denmez. Ulaşılması düşlenen yere hiç denmez! Zira gurbet zarurettir. İnsanın doğduğu ve doyduğu yerle zaruret dışında bir bağı kalmamışsa o yere de gurbet denir, binbir umutla göç ettiği yerde kendini kuyuda hissediyorsa o yere de.
İşin özü, gurbet gönül meselesidir; mekanın niteliğinden bağımsızdır. Dünyanın en yeşil yerindeyken bomboz bir yeri özleyen de, bozkırda doğup yeşili düşleyen de gurbettedir. Çünkü işin sırrı renkte değildir. Refah, konfor, zenginlik veya medeniyette de değildir. Sır mekanla, orada doğan güneşle, yağan yağmurla ve karla, kokan toprakla, açan çiçekle, biten otla, gezinen hayvanla ve tabii insanla kurulan ilişkidedir. Ve bir yeri yurt kılan işte bu ilişkilerin hep birden sevgi üzerine kurulu olmasıdır.
