Yıllar olmuştu şehirden kilometrelerce uzağa kaçıp ormanın ortasına kendine yetecek kadar ev yapalı. Binlerce yıllık inzivanın yüklü olduğu bu ormanda derin bir uğultu vardı. Tek ses aldığı nefes ya da kırdığı odunların çıtırtısı. Bazen de yabani olsa da dost hayvanların ayak sesleri. Neyden kaçtığını unutalı yıllar olmuştu. Hangi yılda olduğunun da farkında değildi, hoş buna ihtiyacı da yoktu. Her şey aynıydı, sabahlar akşamlar, yemeler içmeler, gökyüzü ve toprak… Ölümün yaklaştığını hissediyordu uzun zamandır bu da günlük işlerden uzaklaştırıp onu hiç istemese de düşünmeye sevk ediyordu. Düşündükçe neden yaşadığını çözemiyor bir cevap bulamıyordu. Bir gün yeni güne uyanamasa belki de yıllarca fark edilmeyecekti. Yıllar önce unutulmuştu varlığı, yokluğu da kimseyi üzmedi zaten. Bırakacağı bu ev bir iz olmayacak koca dünyaya ya da bu sessiz eylem önemsenmeyecek kimse tarafından, bunu yeni yeni fark ediyordu. Bir iz bırakmadan, bırakamadan veya hiçbir şeye inanmadan, kimseyi inandıramadan yok olmak ne kadar doğruydu? Çok geç düşündü bütün bunları oysa geciktiğinde bir anlam ifade etmeyecek bir eylemdi düşünmek. Anlaşılan şu ki hiç yaşamadı oysa yaşamadığını düşünmek için de bir hayli geçti ve yıllardır aklına hiç gelmeyen bir şarkı takıldı diline içli içli;
“Yaşadım canım, yaşamak denirse buna
Bırakın beni bırakın uyandırmayın
Yanıyor canım uyanırsam ağlarım”
Yaşamanın adını tam koyanların yaşadığı var sayılan dünyada, yaşamadığını düşünenlerin yaşayarak çektiği acıyı kim bilebilir. Yaşamaya çağırmak için uyandırdıklarımıza iyilik mi, ıstırap mı beyhude çabamız kim bilebilir.
Düşünmeyi de bırakıyor beyin ormanın ortasında olsa da. Tek çıtırtı var artık uzak ormanda gerçek yabani hayvanların bütün izi silme çabası… Ne kadar kaçsak da yaşamaktan kaçamıyor insan, yakalanınca da anlamı kalmıyor hiçbir şeyin.
