Uyandım, ne sıcak bir çay ne de buğusu üzerinde kahve ile uyku açma klişelerine girmedim. Günlerden pazartesi idi ama pazartesi sendromu şımarıklığına dair herhangi bir semptom göstermedim. Açılmak için gerinmedim, esnemedim gevşek gevşek ve elimi yüzümü yıkamadım. Sadece kalktım ve salondaki balkona doğru yürüdüm ve balkondan dışarı baktım uzun uzun. Rüzgârın uğultusu bir kurt uluması gibi esrarlı ve mağrur, ben sadece kendi bozkırımda dinledim dinledim, dinlendim.
Nice sonra gökyüzüne baktım. Göğün yüzüne, daha önce hiç dikkat etmediğim çıplak ayaklarına ve hüznüne. Ellerimi uzattım gayri ihtiyari dokunmak başını okşamak istercesine. Boyacı bir çocuğun yüzü gibi benzi geçmiş, kül rengi öfkesine yenik düşmüş ve örselenmiş bir çocuk gibi ürkek. Dokunsan ağlayacak, dokunsan yağması ile beni cayır cayır yakacak. Gözlerindeki ayazı içime çektim, bir nefesle dışarı veremedim, veremezdim. Sonra gökyüzü silindi birden bulutların raksı ile kayboldu delişmen yüzü ama kaybolmadı hüznü.
Hava kapalı bugün, gözlerim açık, algıda hafif bulanıklık. Olanca mahmur bir halde mahur düşüncelerle gökyüzüne bakıyorum halâ. Bir şiiri ezberden değil, gönülden söyler gibi esmeye devam ediyor rüzgâr, hoyrat makamında; yirmi dört civarında değişik eda, üslûp ve tavırla. Ben ise duruyorum, düşüncelerimde gelgitler bir balbal gibi hareketsiz, sessiz. Kim bilir ölümüm kimin kahramanlığına hizmet etmiş diye düşünürken. Gök gürlüyor apansız, tüm sesler susuyor, içimdeki ses bile. Karmaşanın yerini tüm duygularımı rahmeti ile ıslatan yağmurun sesi ve ferahlığı kaplıyor dört bir yanımı ve kulaklarımda Dönenceden o ıslak mısralar:
…
Bir yaz gecesinde çıkalım saman yoluna
Ata bergüzârı yıldızlara konalım
Bir ince yağmur yağsın, uyansın kervansaraylar
Böyle ürkek değildi bakışların
Kirpiklerin böyle ıslak…
Haydi sil gözlerini apakayım, burdan gidelim.
* Apakayım: Tatarca, kadınım.
Dilaver Cebeci
