En sevdiğim oyundu saklambaç.
Çünkü bir yerlerden, herkesten saklanabileceğim en güzel fırsattı benim için. Bir oyundu, kısa süreli idi; ama güzeldi.
Sadece ebenin değil; kimsenin göremeyeceği yerlere saklanmış olmak küçük kahramanlık ve büyük hazdı benim için. Maksadım sobelemek falan değildi. Sobelenmemek de değildi. O duyguyu bir şekilde yaşayım, yeterdi bana. Haz duyardım; velakin ebenin beni bulamadığında yaşayacağı muhtemel hırsı ve mutsuzluğu düşünüp huzursuz da olurdum. Yani o hazzı da ağız tadıyla yaşayamazdım. O kısa güzel duygunun içine ebeye yaşattığımı düşündüğüm hüznün tedirginliği, üzüntüsü ve sıkıntısını boca ederdim.
Gönülden de ırak olmaya aldırmadan gözden ırak olmak bizlere hiçbir şey kaybettirmezdi çocukken. Büyüdük ve “İnsan, sosyal bir varlıktır ve iletişim kurması kaçınılmazdır” mottosuna inandırıldık. Böyle yaşamaya programlandırıldık. Oysa münzevi bir yaşamı tercih eden kişinin bu mottoya rağmen nasıl nefes alabildiğini sorgulamaz kimse. Yaşıyor işte. Belki herkesten daha iyi. Muhtemelen daha huzurlu doğal saklambacın ebesiz ve sobesiz oyuncusu.
Ebenin duyacağı rahatsızlıktan dolayı huzursuz olunmayan bir dünyada, yakalanıp sobelenme korkusu yaşamadan dinginliği keşfedenlere imrenir birileri. İşte imrenen adam; ben.
En içten davranışların saklanmışken ortaya çıkacağına inanmışımdır. Ağlamamak için kendini sıkan birini bir yere sakladığınızda gözyaşlarının yanaklarını nasıl daha rahat ıslattığını görebilmek mümkün. Kendine yepyeni dünyalar oluşturmak için saklanmanın payının yüzdelik kısmını tartışalım.
En büyük ve en güzel saklambaç ne midir? İçtir. İnsanın içine saklanması kadar daha derin bir adım yoktur. Saklanın içinize. Pusun kendinize. Ne alemler keşfedeceksiniz! Önce kendinizi, sonra çok şeyi keşfedip, ne icatlarınız olacak!
Saklanın içinize,
Sinin kendi ruhunuza,
Keşf-i alem eyleyin. Alemin sizden ibaret olduğunu göreceksiniz.
