Uyandım…
Uyanmak ne büyük, ne yüce kelime. Bir isyanı temsil eder aslında. Her güne yeniden uyanır insan, ama bilmez neye uyandığını. Hangimiz sorabiliyoruz kendimize;
Ben bugün nasılım?
Ne hissediyorum?
Açtık gözlerimizi gün ışığına, kopsun yaygara…Sessiz sokaklara, sıcak poğaçanın kokusuna, ellerinin arasında ince belli bardağın sıcaklığına, otobüs durağında beklerken nefes diye soluduğun havaya….
Peki bu tek düze hikayenin neresindesin?
Her zaman bir güne değil, kendimize uyanırız aslında.
Dertler, üzüntüler ve pişmanlıklar bizi yalnızlaştırır. Yaşanan bu yaygara, hayat karmaşasının gürültüsü mani olur kendine uyanışa.
Sen kimsin?
Amaçların ne?
Dünyevi amaçlar, maddeye asılı hedeflerden başka söylenecek çok az cümlemiz var sonunda.
Neden ben bunu yaşadım?
Neden hep bu benim başıma geliyor?
Bütün soruların cevabı sol yanının merkezinde. Dön, etrafına bir bak, izle hayatını kendi gözlerinden, ne çok insan var her yönünde. Hepsi aslında sensin. Hepsi senin birer yansıman. Bak onlara, gözlerinden ruhuna giden yola gir hiç korkmadan. Farket, hepsi senden bir parça taşıyor ve bu parçalar yolunu aydınlatıyor.
Geçmişinde ne yaşadın, nerede hata yaptın? Düşün….Her zaman iyiyi temsil eden, yüreğinde saf sevgiyi taşıyan tarafta mısın bak. İyi veya kötü kavramları tartışılır, görecelidir elbette. O senin içsel muhakemen. O zaman sığın vicdanına, sor doğruyla yanlışın neresindesin diye… Belki beraat edeceksin belki de müebbet acıyı deneyimleyecek yüreğin. Seçim senin. Korktuğun, imrendiğin, üzüldüğün, kavga ettiğin, isyan ettiğin tüm insanlar aslında senin bir yönünü temsil ediyorlar, sana onu göstermek, anlatmak, değiştirmek üzere çalışıp duruyorlar. Görmek ya da karanlıkta kaybolmak, uyumak ya da uyanmak senin elinde. Ya vazgeç ya var gücünle savaş. Ama cesaretle koyul yola.
Sen çok değerlisin bunu unutma. Kendini unutma.
Kocaman aç gözlerini ve dön bak aynaya,
Uyan aslına…
Bana bir gün mektup geldi,
İçinden ben çıktım.
(Özdemir Asaf)
