Hayat yolculuğunda insanların karşılaştığı, yaşadığı olaylar ve döngüler kendilerine sağlamak zorunda oldukları sınır çizgilerini belirler. Hem soyut hem somut olarak çizdikleri bu çizgiler aslında kendilerine koydukları bir kontrol sınırıdır. Öfke, sevgi, korku, neşe, mutluluk adı her ne olursa olsun kendine belirlediği koruma alanıdır bu çizgiler. Çizgilerin insan yaşamındaki önemi ve manası tartışılamaz olsa gerek çünkü içlerinde derin anlamlar barındırır. Anthony Burgess kendisine kanser teşhisi konduğunu öğrendiğinde aklına ilk gelen şey geride bırakacağı eşi olmuştur. Burgess’ın âlem değiştirdiğinde eşinin kendisinden sonra nasıl bir hayat süreceği ve eşinin hayatını garanti altına alma düşüncesi onu yapabileceği tek şeyi yapmaya zorlamıştır, yazmak. Bir distopya olan Otomatik Portakal bu dönemin eseridir. Anthony Burgess eserini tamamladığında kendisine konulan teşhisin yanlış olduğunu öğrenir, belki de yenmiştir. Kanseri yenmesi kendisine belirlenen bu somut çizgiyi aşmasının isyanıdır. Kanser teşhisinin yanlış olduğunu öğrendikten sonra da kitap yazmayı sürdürmüştür artık çizgileri onun lehine dönmüştür ve bu sayede dünyaca tanınan bir yazar haline gelen Anthony Burgess 50’den fazla roman ve kitap yazmıştır. Acıdan, çaresizlikten doğmuş bir umut ışığı olmuştur yazmak. Her insan bu umut ışığını kendi izlerini taşıdığı yeteneklerinde, azminde saklar. Bunun farkındalığına varmak bazen iyi veya kötü deneyimlerden geçmektedir.
Çizgiler. İnsan deneyimlerinin prangaları. Bu prangalar insanı mutluluğa da hapsedebilir ki bu çizgilerin en güzeli olarak düşünülebilir, huzursuzluğun içinde çırpınmaya da. Belirlenen bu duygu çizgileri aslında insanların son noktalarıdır. Başka bir deyişle çizgi, bir geçiştir. Öylesine güçlü bir çizgi ki bu hayati kararlara evrilebilir. Çizgiler insanların ruhsal döngülerini, sınırlarını ve geçişlerini anlatsa da bir o kadarda somut bir gerçeğin ifadesidir. İnsanların yüzlerindeki kırışıklık bu somut gerçeğin önemli bir örneğidir. Çünkü bu çizgiler aslında aile mirasıdır ve geçmişlerinin haritalarıdır. İnsan kendini keşfettikçe bu miras çizgileri bulanıklaşır kendi çizgileri netleşir çünkü yüz çizgileri yaşamların, deneyimlerin, acıların ve mutluluğun izleridir. Yaşlı bir insan fotoğrafına bakıldığında yüzde beliren tebessümdür çizgilerin tanımı. Bir emeğin, yaşamın öyküsüdür.
Çizgiler hayatın her köşesinde var olmaya devam eder. İnsanlar karşılarındakilerden kendilerine yapılmış bir hatayı fark ettiklerinde “çizgiyi aştın” derler. Bu çizgi kendi kişiliklerinde kendilerinin belirlediği bir ölçüttür. Yapılması ve yapılması mümkün olmayan detaylar listesi aslında. Hatta bu çizgiye bir renk atfedilmiştir “kırmızı”. Kırmızı rengi cezbeden, öfke barındıran, iştah açıcı özelliği olduğuna inanılan renktir. İnsanın bu kırmızıçizgisi aşıldığında da bu aşırılık vurgulanmıştır. İnsan kendi kapasitesini, kızacağı öfkeleneceği şeyi kendi belirliyor. Bu durum bir çelişkiyi, kendinin belirlediği bir ölçütü en üste veya en aza indirebilecek olanda insanın kendisidir düşüncesini doğuruyor. Dengede kalabilmek, hem ruhen hem bedenen bu çizgilerin nerede ve nasıl ölçütlendirildiğine bağlıdır.
Çizgiler hayatın her boyutunda insan tasvirinin belirleyici özelliği olmuştur. Leonardo Da Vinci’nin eskizlerinde ortaya çıkan Vitruvius İnsanı aslında çizgilerle tasvir edilmiş mükemmel insan oranın ortaya çıkmış halidir. Leonardo Da Vinci insan vücudunun ideal oranlarından ilham alarak ilahî ve altın oran ile Mona Lisa ve Son Gece resimlerini çizmiştir ve Leonardo Da Vinci altın oran çizgileri fark ettiği için Mona Lisa karşısında bakan kişiye hem üzgün hem gülümseyerek görünür. Çizgilerin dünya üzerinde etkisinin olmadığı herhangi bir yaratım yoktur. Her şey bir geometri ve çizgisel imgeler dahilin de oluşmuştur.
“Çizdiğim her resim kendi yaşamıma sorduğum bir soruydu”.
Leonardo Da Vinci
