Maskeli balolardan ibaret nefes aldığımız şu dünya. Nereye gitsen, nerede bulunsan kaçışımız pek mümkün olmuyor. Her hane, maskeli baloların mekanı… Ev sahipleri ve misafirlerden beklenen de pek tabi ki balo konseptine uygun hareket etmek. Yani maske takmak. Bu, sadece beklenendir. Bağlayıcı herhangi bir geçerliliği, hukuki herhangi bir yaptırımı yok. Ama öyle…
Haneler, maskeli balo olmuş da maskeleri dahi seçemeyen güruhun parçaları olmaya mahkum edilen bizlere ne yazıktır! Kendimiz olmaktan o kadar uzak, başkası olmaya o denli yakınız ki! Kişi, kendisine verilen maskeyi takmama ruhsatını kullanmamaya görsün! Sonuç; YAFTALAR!. Yaftalar mı? Mesela, ‘enayi’. Mesela ‘iş bilmez’. Mesela ‘silik’ . Mesela ‘uzak’.
Hepsine eyvallah! Maske takmanın ‘iş bilmek’, ‘akıllılık’, ‘soğukluk’ addedildiği bir dünyanın içerisinde hepsini kabul ederek ölmeyi seçenlerden olmak ne güzeldir! Ne de güzeldir baloda herkes maskelerini gözlere soka soka birbirlerine göstermeye çalışırken cesurca ‘ben buyum’ diyebilmek! Ve bu uğurda yalnız ve aç kalacağını bile bile kendisine verilen maskeyi toprağa gömmek.
Maskeli kimseler mi? Onların gerçek yüzünü ne çocuğu ne eşi ne kardeşi ne de komşusu görebilecek. Yani o kimseler yüzsüz göçecekler. Ya da maskeyi hesaba katarsanız iki yüzleri ile…
Maskeli balolardan ibaret nefes aldığımız şu dünya.
Ya içine dalmak bu âlemin ve rahat etmek ya da dışarıda kalıp alemi seyre dalmak. Rahatlık mı? Nerede!….
