Hiçbir çağrı, söz veya telkin, seher vakti öten bir kuş kadar ona tesir etmez. En keskin ve tatlı koku dahi baharın tazelik kokusu ya da yenice doğmuş bir bebek kokusu kadar onu canlandıramaz. Hepsinden ziyade perdenin kenarından sızan az bir ışık yeterlidir, umudun o çok derin gibi gelen uykusunu paramparça etmeye… Karanlıklar umudun üstüne katman katman çöküp onu uyuştursa da içeri sızan ışığın zerresi onları yener ve umudun uykusun haram eder!
Duyularımız, kalbimizin pencereleridir. Hissettiklerimizin hiçbiri kapıyı çalmaz ama o pencerelerden letafetle sızar ve gidip yakasına yapışırak ayağa kaldırırlar umudu tüm zindeliğiyle!..
Bahar gelince ışığıyla, rengiyle, sesiyle ve kokusuyla doğanın dirilişi, ansızın dikiliverir ki başına, umut çevik uyansın… Kapı kapı gezerek varlığını her daim hissettiren ölüm, yaydığı korkuyla umudu kardeşinin yani uykunun ellerine teslim ederken; diriliş, görkemli bir biçimde pencereden içeri dalıp esaretten kurtarır onu!.. Ve şefkatle fısıldayarak yüreklendirir; korkma tıpkı ölüm gibi ben de hakikatim, üstelik ondan üstünüm diye!..
Hayat boyu zaman zaman uykuya esir düşse de umut bir şekilde onun elinden kurtulur ve ölüme de böylelikle meydan okur! Uyku esaretinden kurtulmayı başardığına ve her baharda dirilişi arkasına aldığına göre, cesareti boşa sayılmaz hani!..
Yani umut hiçbir zaman ölmez! Umudun uyanamaması aslında onun değil, kalbin öldüğünü gösterir. O da ancak ve ancak bilerek ve isteyerek körleşmekle mümkündür. Umudu uyandıracak olan cıvıltılar, kokular ve ışık bir kalbin içine sızacak pencere bulamıyorsa, o kalbin pencereleri sahibince mühürlenmiş demektir. Ki o kalbi taşıyan, olsa olsa nefes alan bir ölüdür!..
