Sanıyorum 4-5 yaşlarında nefes aldığımı fark ettim. Nefes almak istemeden yaşamak istedim. Tuttum nefesimi olmadı… Sonra unuttum nefes alarak yaşadığımı. Benim hayatımda ilk mecburiyetimdi bu. Sonra, mecbur büyüdüm ben.
İçimde bir Sezar büyüyor benim, içimde bir İskender, içimde bir Fatih, içimde bir Kemal!
Benim içimde karım büyüyüyor, benim içimde kedim köpeğim. Benim içimde çocuğum büyüyor ve ahlaksızca bir Mevlana büyüyor .
Benim içimde Sheakespeare, Dostoyevevski ve Tolstoy büyüyüyor, benim içimde Goethe büyüyor benim içimde Nietzczhe ve Nesimi büyüyor.
Benim içimde Necati Cumalı hep Veysel ile büyürken Veysel’i büyütüyor.
Sen kimsin? Nesin? Ne yaptın? Ne verdin? Ne verdin ki ne istiyorsun?
Zıtlığım kadar özgürdüm ben. Nefesini sıkı tut. Ölene kadar özgür kalacaksın, hızlı koşma! Durana kadar özgürsün. Yalan söyleme, duyana kadar özgürsün. Oturma! Yürüdüğün kadar özgürsün.
“Yürü! Hür maviliğin bittiği son hadde kadar!…
İnsan, alemde hayal ettiği müddetçe yaşar.”
Beni özgürleştiren şeyle mahkum eden şey aynı şeydi. Tanrı gibi özgürlüğümüzü aradık zamanın içinde, sen de ben de. Sen de kendince özgürlüğünü aradın bana acı çektirerek. Mutluluk özgürlük mü? “Acı çekmek özgürlükse özgürüz ikimiz de!”
Kahve yaptım sana gel! İçelim dudaklarında özgürlük bulsun diye köpükleri buna değsin. Gel!
Gel bana kaybettiklerinle birlikte kaybolanlarını anlat. Burnumun direkleri sızlıyor. Çünkü yitirdiğimiz şey zamansa, kimse özgür olamazdı zamandan başka. Tanrı çok iyi bir tüccar kendince ve yalnızlığı pazarlıyor kader çizgisinde. Özgürlük mü yalnızlık?
