Dağıtın katman katman olan sis perdelerini. Kimine ‘gelenek’ dediler kimine ‘görenek’. Adı kâh kör bir inanç oldu kâh mesnetsiz bireysel yargılar…
İnsanı anlama çabasında olunmasın artık; dünyayı anlamak ve nihayetinde kendi penceresinden anlamlandırmak olsun gaye. İnsanı insan yapacak olan belki de sis perdelerini bertaraf etmeye çalışmak. Sosyal bir varlık olarak kaçılamayacak düsturlar ve kanunlarla örüldük. Bu yüzden perdeleri tamamen açmak imkân dahilinde değil. Perdelerin aralanması, ardına bakılması ve en nihayetinde pencereden güneşin içeri girmesi sağlanmalı.
Ne kadar kutsal bir çabadır bu! Hatta ne büyük bir savaştır! Perdelerden içeri sızmayan güneş ışığı sonucunda ölüme razı olmak ne büyük bir acizlik! Yudum yudum güneşi içine çekmek var olduğunu hissetmek ne de güzel! İnsanın tüm perdeleri açıp pencereden çıkamayacağı ya da kapıyı açıp caddeleri huzurlu bir şekilde gezemeyeceği bir gerçeklikte teşebbüs bile kutsaldır.
Güneşe dokunamayacağız belki. Belki sissiz ve bulutsuz göremeyeceğiz göğün yüzünü. Ama katman katman olmuş perdeleri açtığınızda ve kapının kollarında parmaklarınızın izi olsun. Kutsallık belki sislerde değil güneşin değdiği caddelerdedir. Kanun, nizam siz olun. Değerlerinizi siz belirleyin. Bu çaba dahi, birkaç perdenin açılmasını ve ruhun gerçeğe yaklaşmasını -ama asla ulaşılamayacaktır- sağlayacaktır. Zira bilmek, çoğu zaman huzursuzluk getirir. Ya bilmemek ve huzurlu olmak ya da bilip huzuru kaybetmek. Seçim, insanoğlunun.
Dağıtın katman katman olan sis perdelerini. Perdelerde parmaklarınızın izi olsun.
