Mozart’ın öldüğü yaştayım
Elimde sadece kuru, yavan, sığ bir hayat
Yaşıyorum işte öylesine
Geçmişim, bugünümden daha berbat
Kimse gölgesiz değildir böylesine
Ve kimse bu denli muhtaç olmamıştır
Basit ve sıradan mut sesine
Mozart’ın öldüğü yaştayım
Biliyorum, elimde kalmayacak bir uğraştayım
Yaşım geçiyor, hala bir hiçim
Bilmiyorum, belki gereksiz bir telaştayım
Van Gogh’a iki var
Ne kadar da kısa bir zaman
Bu iki yıl öyle geçecek ki
Eğilmiş başımı kaldırmadan
İki yıl var Van Gogh’a sadece iki
Bir korku ve bir vehim bendeki
Kafka’ya neredeyse beş kaldı
Üzülsem mi, sevinsem mi bilemiyorum
Nicedir beni var olmak düşüncesi aldı
Bunu zihnimden bir türlü silemiyorum
Ruhuma derin bir sancı saldı
Mutluluk şehrine gelemiyorum
Neredeyse beş kaldı Kafka’ya
Önümde bilmediğim kaç nefes var
Tam başladım diyecekken var olmaya
Beni yokluğa iten bir ses var
